Ik reis vaak door het land van het noorden en het zuiden van het land.
In de reizende trein zit ik altijd graag bij het raam van de trein en kijk ik naar het landschap buiten het raam. In die uitgestrekte velden van het moederland zie je van tijd tot tijd hardwerkende boeren met strohoeden flitsen.
Ik weet het, deze flitsende strohoeden zijn het mooiste landschap van de reis.
Telkens als ik de strohoed op het hoofd van die boerenbroeders zie, voel ik een soort onverklaarbare beweging. Toen ik jong was, droeg ik vaak een strohoed terwijl ik graasde op de prachtige velden van mijn geboortestad.
In augustus 2001 ging ik naar de herdenkingszaal van de Opstand van 1 Augustus in Nanchang. In de oostelijke hoek van de tweede verdieping van de showroom staan verschillende martelaren die ooit een zwarte strohoed met haar droegen. Deze strohoeden vertellen me in stilte de loyaliteit van hun meester aan de revolutie.
Toen ik deze bekende strohoeden zag, was mijn geest sterk geschokt. Omdat ik daarvoor nooit heb nagedacht over de relatie tussen strohoeden en de Chinese revolutie.
Deze strohoeden doen me denken aan de Chinese revolutionaire geschiedenis.
Hoeveel soldaten van het Rode Leger die strohoeden droegen, vochten op de lange weg van maart tegen de Xiangjiang-rivier, staken de Jinsha-rivier over, veroverden de Luding-brug, staken de sneeuwberg over, hoeveel strohoeden van de slachtoffers tot aan het hoofd van de slachtoffers en gingen aan boord een nieuwe ronde van revolutionaire reis.
Het is deze gewone en ongebruikelijke strohoed, toegevoegd aan de kracht en dikte van de geschiedenis van de Chinese revolutie, die een prachtige landschapslijn werd en ook een flitsende regenboog werd op de Lange Mars!
Tegenwoordig zijn de mensen die strohoeden het meest gebruiken natuurlijk boeren, zij die met hun rug naar de lucht de löss tegemoet treden. Ze werken hard op het uitgestrekte land, zaaien hoop en oogsten de materiële basis die de opbouw van het moederland ondersteunt. En kan ze een spoor van koelheid sturen, is strohoed.
En als ik de strohoed noem, noem ik mijn vader.
Mijn vader was een normale student in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Nadat hij de school uitliep, stapte hij op het drie meter hoge platform en schreef zijn jeugd met krijt.
In die bijzondere jaren werd mijn vader echter het recht ontzegd om op het podium te staan. Dus zette hij zijn oude strohoed op en ging de velden van zijn geboortestad in om hard te werken.
Mijn moeder was destijds bang dat mijn vader het niet zou redden. Zijn vader glimlachte altijd en schudde zijn strohoed in zijn hand: “Mijn voorouders droegen al een strohoed, nu draag ik ook een strohoed, in het leven is er geen moeilijkheid. Bovendien weet ik zeker dat alles goed komt.”
En ja hoor, het duurde niet lang voordat mijn vader het heilige podium weer betrad. Vanaf dat moment was er in de klas van mijn vader altijd een onderwerp over strohoeden.
Nu, na zijn pensionering, draagt mijn vader elke keer als hij uitgaat een strohoed. Na thuiskomst klopt hij altijd het stof van zijn strohoed voordat hij hem aan de muur hangt.
Posttijd: 15 september 2022
