Ik reis vaak door het noorden en zuiden van het land.
In de trein zit ik altijd graag bij het raam en kijk ik naar het landschap buiten. In die uitgestrekte velden van het moederland zie ik af en toe boerenfiguren met strohoeden op hun hoofd.
Ik weet het, deze flitsende strohoeden vormen het mooiste uitzicht van de hele reis.
Telkens als ik de strohoed op het hoofd van die boerenbroeders zie, voel ik een soort onverklaarbare beweging. Toen ik jong was, droeg ik vaak een strohoed, grazend op de prachtige velden van mijn geboortestad.
In augustus 2001 bezocht ik de herdenkingszaal van de opstand van 1 augustus in Nanchang. In de oostelijke hoek van de tweede verdieping van de showroom staan verschillende martelaren die ooit een zwarte strohoed met haar droegen. Deze strohoeden vertellen me in stilte de loyaliteit van hun meester aan de revolutie.
Toen ik deze bekende strohoeden zag, was ik diep geschokt. Want ik had nog nooit eerder nagedacht over de relatie tussen strohoeden en de Chinese revolutie.
Deze strohoeden herinneren mij aan de Chinese revolutionaire geschiedenis.
Op de lange weg van de Mars vochten veel soldaten van het Rode Leger met strohoeden over de Xiangjiang-rivier, staken ze de Jinsha-rivier over, namen ze de Luding-brug in, staken ze de besneeuwde berg over, droegen ze strohoeden van de slachtoffers op hun hoofden en begonnen ze aan een nieuwe ronde van hun revolutionaire reis.
Deze veelvoorkomende en ongewone strohoed, die de kracht en de dikte van de geschiedenis van de Chinese Revolutie versterkte, werd een prachtig decor en een flitsende regenboog op de Lange Mars!
Tegenwoordig zijn de mensen die het meest strohoeden dragen, natuurlijk boeren, zij die met hun rug naar de hemel naar de löss staan. Ze werken hard op het uitgestrekte land, zaaien hoop en oogsten de materiële basis die de opbouw van het moederland ondersteunt. En wat hen een vleugje koelte kan geven, is een strohoed.
En als je het over de strohoed hebt, dan heb je het ook over mijn vader.
Mijn vader was een gewone student in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Nadat hij van school kwam, klom hij op het perron van een meter hoog en schreef zijn jeugd met krijt.
Maar in die bijzondere jaren werd mijn vader het recht ontzegd om het podium te betreden. Dus zette hij zijn oude strohoed op en ging de velden van zijn geboortestad in om hard te werken.
Mijn moeder maakte zich destijds zorgen dat mijn vader het niet zou halen. Zijn vader glimlachte altijd en schudde zijn strohoed in zijn hand: "Mijn voorouders droegen vroeger ook een strohoed, nu draag ik ook een strohoed, in het leven is er geen moeilijkheid. Bovendien weet ik zeker dat alles goed komt."
En inderdaad, het duurde niet lang voordat mijn vader weer het heilige platform betrad. Vanaf dat moment was er in de klas van mijn vader altijd een onderwerp over strohoeden.
Nu, na zijn pensionering, draagt mijn vader elke keer dat hij uitgaat een strohoed. Na thuiskomst klopt hij altijd het stof van zijn strohoed voordat hij hem aan de muur hangt.
Plaatsingstijd: 15-09-2022
